ساعت های اولیه:

شاخص های آفتاب (Sundials) :

(Sundial) شاخص آفتاب ، که ساعات یک روز را با استفاده از خورشید اندازه گیری می کند، به طور گسترده ای در دوران باستان مورد استفاده قرار گرفته ، یک شاخص آفتاب خوب ( ساعت خورشیدی ) که به درستی ساخته شده باشد می تواند وقت محلی را با دقت مناسب اندازه گیری کند و شاخص آفتاب همچنان تا دوران مدرن برای نظارت بر عملکرد دیگر انواع ساعت ها مورد استفاده قرار می گرفت.

اما به هرحال دارای محدودیت علمی بوده است و اینکه به درخشش خورشید نیاز دارد ، همچنین در تمام طور شب کار نمی کرد که این عوامل باعث تشویق به استفاده از روشهای دیگر برای اندازه گیری زمان شد.

ساعت شمعی :

ساعت های شمعی و چوب های سوزاندنی که به طور تقریبی سرعت سوختن آنها قابل پیش بینی بوده است نیز به منظور برآورد گذر زمان استفاده می شدند.

یک ساعت شمعی ، یک شمع باریک با یک محفظه ی علامت گذاری شده ( معمولا با اعداد علامت گذاری شده ) می باشد که با سوختن شمع گذشت زمان را نشان می دهد ، امروزه این ساعت دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرد. ساعت های شمعی راهی موثر برای اندازه گیری زمان در داخل منازل بوده اند همچین با این نوع ساعت ها دیگر شب ها و حتی روزهای ابری نیز می توانستند زمان را اندازه گیری کنند.

ساعت شنی :

یک ساعت شنی گذشت چندین دقیقه یا یک ساعت را اندازه گیری می کند ، دارای دوحباب شیشه ای می باشد که به طور عمودی به یکدیگر متصل شده اند حفره ی میان این دو اجازه می دهد مواد از حباب بالایی به حباب پایینی بریزد.

وقتی حباب بالایی خالی شد می توان آن را مجددا برای اندازه گیری زمان برعکس کرد. در یک ساعت شنی ، سرعت عبور شن از یک سوراخ کوچک به صورت ثابت می باشد که سپری شدن از یک زمان قراردادی که از پیش تعین شده است را نمایش می دهد.

ساعت آبی :

ساعت های آبی به عنوان “Clepsydrrae” نیز شناخته می شوند ،این ساعت ها توآم با شاخص های آفتاب هستند و احتمالا قدیمی ترین ابزار اندازه گیری زمان بوده اند .

جریان داشتن آب در یک ظرف کاسه شکل یکی از ساده ترین ساعت های آبی است که در بابل و مصر در حدود ۱۶ قرن پیش از میلاد مسیح وجود داشته اند. در دیگر مناطق جهان از جمله هند و چین نیز شواهدی وجود دارد که آنها ساعت های آبی داشته اند ، اما برخی از نویسندگان قدمت آنها را کمتر از این تاریخ بیان کرده اند یعنی چیزی حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد مسیح .
در تمدن های یونانی و رومی برای پیشبرد ساعت های آبی ، طراحی هایی از جمله چرخ دنده هایی پیچیده را انجام دادند که به ماشین های خیالی خودکار متصل شده بودند البته این طرح ها در بهبود دقت ساعت ها اثر بخش بودند.

این پیشرفت ها با سپری کردن دوره های بیزانس و زمان های اسلامی به دست آمد که در نهایت راه خود را به اروپا یافتند.

چینی ها به طور مستفل ساعت های آبی خود را در ۷۲۵ سال پس از میلاد توسعه دادند ، ایده ی آنها از کره و ژاپن هم عبور کرد.

در اصل ، ساعت های آبی در جوامع باستانی عمدتآ در نجوم مورد استفاده قرار می گرفت . این ساعت های آبی توسط شاخص های آقتاب کالیبره می شدند درحالی که میزان دقت و صحت آنها به پای دقت زمان شمارهای مدرن پیشرفته نمی رسید، ساعت آبی یکی از معمول ترین و دقیق ترین دستگاه هایی بود که برای هزار سال مورد استفاده قرار می گرفت . تا اینکه ساعت های پاندولی که خیلی دقیق تر نیز بوده اند در قرن ۱۷ در اروپا جایگزین آنها شدند.

ساعت آونگی ( ساعت پاندولی ) :

ساعتی می باشد که از یک پاندول استفاده می کند ، یک وزنه نوسانی که عنصر نگدارنده زمان در این نوع ساعت می باشد. از زمان اختراعش در سال ۱۶۵۶ توسط کریستین هویگنس تا ده ی ۱۹۳۰ ، ساعت پاندولی به عنوان دقیقترین ساعت جهان بوده است.

ساعت پاندولی باید در جای ثابت باشد ، هر گونه حرکت یا شتابی در سرعت حرکت پاندول تاثیر می گذارد . به خاطر عدم دقت این دستگاه ها بنابراین باید از مکانیزم دیگری برای زمان شمارهای قابل حمل استفاده می شد . در حال حاظر از این نوع ساعت ها برای دکراسیون و یا عتیقه بودنشان نگهداری می شود .

جسویت ها (Jesuites) یکی از کمک کننده های عمده به توسعه ی ساعت های پاندولی در قرن ۱۷ و ۱۸ بودند .

فروشگاه ساعت ایراتک